Ενημερωτικό δελτίο

* indicates required

Pina Bausch performance

Η Ιεροτελεστια της Ανοιξης (Le Sacre du Printemps) είναι ένα έργο που συνέθεσε ο Igor Stravinsky (1882-1971 ) μεταξύ 1912 – 1913 για τα Ρώσικα μπαλέτα του Sergei Diaghilev σε χορογραφία Vaslav Nijinsky και κοστούμια του Nicolas Roerich. Η πρεμιέρα πραγματοποιήθηκε στις 29 Μαϊου 1913 στο θέατρο Champs – Elyseès στο Παρίσι. Ένα μεγάλο σκάνδαλο ξεσπά απο τη πρώτη κιόλας παρουσίαση του έργου που έμελλε να επηρεάσει τη πορεία της μουσικής του 20ου αιώνα. Οι καινοτόμες τεχνικές, που εισήγαγε ο συνθέτης τα καινούργια ηχοχρώματα και ο πρωτόγνωρος ρυθμικός δυναμισμός που αποτελεί κινητήρια δύναμη σε όλη τη διάρκεια της σύνθεσης διαμορφώνουν μια καινούργια πραγματικότητα για τα μουσικά δρώμενα της εποχής. Σήμερα θεωρείται ένα απο τα πιο σημαντικά και αντιφατικά έργα του 20ου αιώνα και έχει σταθερή θέση στο ρεπερτόριο των συμφωνικών ορχηστρών. Ο Stravinsky παράλληλα με τη σύνθεση της μουσικής για ορχήστρα, ετοίμασε και μια έκδοση για πιάνο και 4 χέρια. Αν και ο ίδιος ο Stravinsky ισχυριζόταν ότι υπήρχε μόνο μια λαική μελωδία σε όλο το έργο ( η μελωδία της αρχής του έργου παιγμένη απο το φαγκότο βασισμένη σε Λιθουανικό παραδοσιακό τραγούδι ) φαίνεται ότι οι λαικές μελωδίες που απαντώνται είναι πολύ περισσότερες και προέρχονται απο τη Λιθουανία, Ρωσία, Ουκρανία και τη Λευκορωσία. Σχεδόν όλες σχετίζονται με παλιές τελετουργίες γύρω απο την Άνοιξη. Το σενάριο του έργου ανήκει στον ίδιο τον συνθέτη και είναι το εξής: Μετά απο έναν δύσκολο χειμώνα η φύση σιγά-σιγά ξυπνάει και αρχαίες φυλές συγκεντρώνονται για εορταστικές ιεροτελεστίες γιορτάζοντας τον ερχομό της Άνοιξης. Μια γριά μάγισσα χρησιμοποιεί κλωνάρια για να προβλέψει το μέλλον. Οι γυναίκες χορεύουν παραδοσιακούς χορούς της Άνοιξης. Όλοι γιορτάζουν την ιερή δύναμη της μητέρας Γης. Οι άντρες αναπαριστούν παραδοσιακά πολεμικά παιχνίδια. Ο γηραιότερος σοφός έρχεται απο το χωριό και πραγματοποιείται ο χορός της Γης. Καθώς σκοτεινιάζει οι κοπέλες εκτελούν αρχαίους σχηματισμούς και μια απο αυτές επιλέγεται ως η Εκλεκτή. Πέφτοντας κάτω στο έδαφος οι κοπέλες επικαλούνται τα αρχαία πνεύματα. Η Εκλεκτή αρχίζει και ολοκληρώνει τον τελικό χορό για να επιτευχθεί ο εξευμενισμός των θεών της Άνοιξης. Το έργο χωρίζεται σε 2 μέρη. Καθένα απο αυτά είναι χωρισμένο σε μικρότερα τμήματα που διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς ενδιάμεσες παύσεις. Αρχίζουν με μια αργή εισαγωγή και τελειώνουν κλιμακούμενα σε έναν φρενήρη χορό. Οι τίτλοι τους φανερώνουν το παγανιστικό χαρακτήρα του θεματικού υλικού. Είναι δύσκολο κανείς ακούγοντας αυτό το έργο να μείνει ατάραχος και να μην καθηλωθεί απο την ενέργεια που εκλύεται. Ο Stravinsky φιλοτέχνησε μια ηχητική απεικόνιση και αποθέωση του φαινομένου που ονομάζουμε Ζωή στην πιο αρχέγονη διάσταση του! ΠΙΝΑ ΜΠΑΟΥΣ «Αναζητώ να μιλήσω για τη ζωή που μας περιβάλλει, για την ύπαρξη, για μας» είχε δηλώσει κάποτε η ίδια προσδιορίζοντας το «πιστεύω» της. «Το ουσιώδες πρόβλημα» συνέχιζε «είναι ότι η ζωή δεν μπορεί πάντοτε να χορευτεί με παραδοσιακές αισθητικές φόρμες». Η αλήθεια είναι ότι με το δικό της Χοροθέατρο- μια προσωπική φόρμα θεάματος που κατόρθωσε να υπερβεί τις συμβατικές κατηγοριοποιήσεις και ετικέτες- η δημοφιλέστερη επίγονος του εξπρεσιονιστικού χορού στη Γερμανία διαδραμάτισε εξαιρετικά καίριο ρόλο τόσο στη χορευτική όσο και στη θεατρική σκηνή, όσο και αν τα πρώτα έργα της προκάλεσαν αντιδράσεις μεταξύ τόσο του κοινού όσο και των ειδημόνων. Ο ρόλος του χορογράφου που απλώς ασχολείται με βήματα και κινήσεις «υποταγμένες» σε έναν συγκεκριμένο κώδικα δεν της αρκούσε. Αυτό που τη γοήτευε είναι η αιτία που ωθεί τους ανθρώπους να κινούνται και όχι αυτός καθαυτός ο τρόπος κίνησής τους. Γεννημένη στις 27 Ιουλίου 1940 στη βιομηχανική πόλη Ζόλινγκεν της Γερμανίας, η Πίνα Μπάους είχε δηλώσει κάποτε πως δεν ήταν μαθήτρια κανενός. Τις σπουδές της, ωστόσο, τις ξεκίνησε σε ηλικία 14 ετών στην Ακαδημία Folwgang της Εσσης υπό τη διεύθυνση του Κουρτ Γιόος, εκ των ιδρυτών του γερμανικού εξπρεσιονιστικού χορού. Μία άλλη μεγάλη επιρροή της στάθηκε η Νέα Υόρκη, όπου ταξίδεψε σε ηλικία 19 ετών. Σπούδασε στη φημισμένη σχολή Τζούλιαρντ- όπου την άνοιξη του 2006 της απονεμήθηκε ο τίτλος της διδάκτορος Καλών Τεχνών- και συνεργάστηκε με διάφορα συγκροτήματα. Εν τούτοις, ήταν η ίδια η πόλη που την εντυπωσίασε ιδιαιτέρως. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρουν βιογραφικά της σημειώματα, αισθάνθηκε ότι αυτή καθαυτή η κατεύθυνση της ζωής της καθορίστηκε από τα δύο χρόνια που παρέμεινε εκεί. «Η Νέα Υόρκη είναι σαν ζούγκλααλλά ταυτόχρονα σου παρέχει και ένα αίσθημα απόλυτης ελευθερίας» είχε πει κάποτε. «Στη διάρκεια αυτής της διετίαςβρήκα πραγματικά τον εαυτό μου». Επιστρέφοντας στη χώρα της το 1962 ενίσχυσε αποφασιστικά την αναβίωση του σύγχρονου χορού στη μεταπολεμική Γερμανία, ενώ το 1973 ίδρυσε το Χοροθέατρο του Βούπερταλ. Η Μπάους γρήγορα πείστηκε για τον ρόλο της Τέχνης ως «οχήματος» κοινωνικής κριτικής. Παράλληλα, όπως ο Μπέρτολντ Μπρεχτ, έτσι και η ίδια ήθελε οι θεατές της να σκέπτονται ό,τι βλέπουν και ακούνε και να βγάζουν τα προσωπικά τους συμπεράσματα. Ανέμενε, όπως αναφέρουν ορισμένες πηγές, ένα είδος καταδίκης για τις αδικίες της ζωής, κυρίως αυτές τις οποίες υπέφεραν οι γυναίκες. «Στη σκηνή, αν όχι στην ίδια τη ζωή, έγινε μια φεμινίστρια-ακτιβίστρια» έχει γραφτεί κάπου χαρακτηριστικά, έστω και αν η ίδια έχει δηλώσει επιφυλακτική ως προς τον όρο «φεμινισμός». Υπερασπίστηκε το θηλυκό απέναντι στο αρσενικό καθώς, κατά την άποψή της, το δεύτερο ήταν «ένα επιθετικό στοιχείο της κοινωνίας». Σε ό,τι αφορά τα έργα της, όπως ήδη αναφέρθηκε, κατάφερε να υπερβεί τα όποια όρια τεχνικής και «σύλληψης», ενώ η «δύναμη» της παρουσίας της στη διεθνή σκηνή ήταν πράγματι μοναδική και κατόρθωσε να εμπνεύσει πολλούς άλλους χορογράφους στην Ευρώπη. ΙΣΜΑ Μ. ΤΟΥΛΑΤΟΥ | Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009 ΤΟ ΒΗΜΑ ΔΑΦΝΙΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Αριστούχος απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης (Κ.Σ.Ο.Τ.). Έχει συνεργαστεί με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν, τα Χορικά της Ζουζούς Νικολούδη, το Σπύρο Σακκά και τον Pedro Almodovar στην ταινία “Μίλα της”. Έχει χορέψει σε έργα διάσημων χορογράφων όπως: Suzanne Linke, Urs Dietrich, Carolyn Carson, Mark Sieczkarek. Από το 1993 είναι μέλος του Tanztheater of Wuppertal της Pina Bausch και το 2002 αναλαμβάνει βοηθός χορογράφου της ομάδας. Έχει χορέψει στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου και έχει διδάξει σε Πανεπιστήμια της Άγκυρας, Κωνσταντινούπολης, Κορέας.